روزی از روز های پاییزی، زیر رگبار و تازیانه ی باد

دل گفت وصالش به دعا باز توان گفت عمریست که عمرم همه در کار دعا رفت

تا کی به تمنا ی وصال تو یگانه، اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه؟

هرکه غیرت نداشت دینش نیست ، ان ندارد ان که اینش نیست

تا تو را از دور دیدم رفت عقل و هوش من می شود نزدیک منزل کاروان از هم جدا

این همه نقش عجب بردر و دیوار وجود ...................... هرکه فکرت نکند نقش بود بر دیوار

ره مده در خط مشکین شانهء شمشاد را نیست حاجت حک و اصلاحی خط استاد را

داش من که شعره ادبی بلد نیستم چیکار کنم بزار ترانه هم باشه

اگر ان ترک شیرازی بدست ارد دل ما را به خال هندویش بخشم سمرقند باخارا را